Αγαπητοί φίλοι,
Εδώ και 5 μήνες είμαι ουσιαστικά ανάπηρος μακρυά από αγώνες και δρομικές παρέες.
Ασυγχώρητα λάθη μου και υπερβολές με οδήγησαν σ’αυτή την κατάσταση.
Σας στέλνω ένα κείμενο με την περιγραφή αυτής της καταστροφικής πορείας που ίσως
σταθεί παράδειγμα προς αποφυγήν για τους φίλους δρομείς.
Αν το βρείτε ενδιαφέρον μπορείτε να το δημοσιεύσετε.
Σας στέλνω επίσης και το ποίημα του φίλου συγγραφέα Θ.Γιαπιτζάκη
ΛΟΙΣΘΗΙΟΣ ΑΘΛΟΣ που αποδίδει τιμές στον Τελευταίο Δρομέα.
Καλή επιτυχία στους αγώνες και δυνάμωμα του ΑΠΟΛΛΩΝΑ!
Γεια χαρά
ΜΑΝΩΛΗΣ ΣΤΑΓΑΚΗΣ
ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ;
Τελευταία μέρα του Μάρτη στη Θεσσαλονίκη. Γλυκό σούρουπο Σαββάτου με μαβιές πινελιές στον Θερμαϊκό και ένα απαλό χρώμα ώχρας στην πλατεία Αριστοτέλους.
Εχουμε βγει με την Ελένη από το ξενοδοχείο για έναν μικρό περίπατο. Ρομαντική η ατμόσφαιρα, αγαπησιάρα πάντα και με πολλές αναμνήσεις η συμπρωτεύουσα, όμως εμένα το μυαλό μου είναι αλλού. Πονάει το αριστερό γόνατο και κουτσαίνω… Δηλαδή πονάει εδώ και μερικούς μήνες χωρίς να του δίνω σημασία. Κι όχι μόνο αυτό αλλά το σέρνω και σε συνεχείς δρομικές περιπέτειες. Από τον περυσινό Μαραθώνιο του Νοέμβρη, οπότε και άρχισε η ενόχληση, έκανα κάπου 175 χιλιόμετρα σε 11 αγώνες!
Η εικόνα μου δεν είναι και τόσο κολακευτική. Οι περαστικοί σίγουρα θα με βλέπουν σαν έναν ανήμπορο ασπρομάλλη απόμαχο της ζωής που έχει φάει τα ψωμιά του. Αναπόφευκτες λοιπόν οι μελαγχολικές σκέψεις…Ξαφνικά όμως βάζω τα γέλια! Η Ελένη, που δεν έχει σταματήσει τη γκρίνια για την κατάσταση μου, με κοιτάζει απορημένη.
-Σκέψου!, της λέω, Σκέψου, όλοι αυτοί, που βλέπουν τα χάλια μου, να ακούσουν ότι αύριο το πρωί θα στηθώ στην αφετηρία του Μαραθώνιου, στην Πέλλα. Για να τρέξω 42 ολόκληρα χιλιόμετρα! Σίγουρα θα βάλουν τα γέλια και θα μου πουν, Πού πας, ρε Καραμήτρο;!
-Ναι…Και θα φροντίσουν αφού σε δέσουν να βρουν και κανένα καλό ψυχίατρο για την περίπτωση σου, σχολίασε η γυναίκα μου κουνώντας με σημασία το κεφάλι.
Και είχε απόλυτο δίκηο. Τι να λέμε τώρα. Είχε δίκηο γιατι αν με έδενε τότε κάποιος ίσως γλύτωνα τα σημερινά τρισχειρότερα.
Θα πείτε, καλά ρε αδερφέ, τόσο τρελλός είσαι; Τα άσπρα μαλιά δεν σε ωρίμασαν; Τρέχεις τόσα χρόνια και δεν έμαθες τίποτα ακόμα για τραυματισμούς, προφυλάξεις, θεραπείες;
Λοιπόν, ας πιάσουμε τα πράγματα με τη σειρά:
Κατ’αρχήν την τρέλλα μου την έχω. Το παραδέχομαι. Αλλωστε τι Κρητικός θα ήμουνα αν δεν έκανα και τις κουζουλάδες μου; Μικρές και μεγάλες. Όπως το να κάνω π.χ. τρεις μέρες ταξίδι για να πάω στην Παμπλόνα και να τρέξω με τους ταύρους. Και μάλιστα σε μεγάλη ηλικία!
Δεν τίθεται θέμα λοιπόν. Η τρέλλα είναι δεδομένη.
Πιστεύω όμως ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση είχα και ένα σοβαρό ελαφρυντικό. Ποιο ήταν αυτό; Ηταν το άλλο γόνατο, το δεξιό! Αυτό που τώρα ήταν ολόγερο σαν καινούργιο, ανθεκτικό σε όλες τις καταπονήσεις και παράδειγμα προς μίμηση για το αριστερό. Κι ας είχε ένα παρόμοιο σακάτεμα πριν 4 χρόνια! Με μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη που αξίζει τον κόπο να την δούμε…
Ιούλιος του 2008. Τρέχαμε σε μια κακοτράχαλη κατηφοριά στην ορεινή Αράχωβα του Αιγίου. Θυμάμαι ότι είχα τον Ηρακλή κάπου διακόσια μέτρα μπροστά. Είπα λοιπόν, άντε να τον φτάσω, να πούμε κανένα καλαμπούρι, να ξεχάσουμε την κούραση. Το τρέξιμο μου στον κατήφορο ήταν πάντα άτσαλο παρά τις υποδείξεις έμπειρων δρομέων. Μεγάλος διασκελισμός που κοπανούσε αλύπητα τα πόδια! Ηταν επόμενο λοιπόν, κάποτε να την πληρώσω. Και πράγματι, εκεί που πήγαινα να φτάσω τον Ηρακλή ένοιωσα το δεξί γόνατο να παραλύει από οξύ πόνο. Σταμάτησα αναγκαστικά και κουτσαίνοντας έφτασα σιγά σιγά στο τέρμα. Ο Αρης μου’πε να ρίξω κρύο νερό αλλά ο πόνος δεν σταμάτησε.
Ακτινογραφίες στην Αθήνα, ρήξη μηνίσκου, κύστη, νέκρωση και διάφορα άλλα, και εντολή γιατρού για τουλάχιστον 3 μήνες αποχή από τρέξιμο. Καταστροφή! Τη χρονιά εκείνη είχα αποφασίσει να κάνω επί τέλους τον πρώτο μου Μαραθώνιο και μαζί με το φίλο τον Κώστα, πεπειραμένο δρομέα από το Λαύριο, είχαμε ξεκινήσει ένα σκληρό πρόγραμμα προπονήσεων σε μεγάλες σχετικά αποστάσεις.
Φυσικά ο Μαραθώνιος ξεχάστηκε και αντ’αυτού μπήκαν σε ενέργεια τα αντιφλεγμονώδη! Ελα όμως που πάνω στη βδομάδα έσκασε μύτη πειρασμός μεγάλος με τη μορφή του νυχτερινού αγώνα 21 χλμ. κάτω από το φεγγαρόφωτο του Λαυρίου! Αδύνατον να αντισταθώ. Μαζί με τον Κώστα, τη Γιούλη και τη σκυλίτσα της Φαίδρα, έβγαλα τη διαδρομή σε αργό ρυθμό. Ο πόνος που είχε καταλαγιάσει επανήλθε έντονος.
Ξεκούρασα το πόδι για λίγο και τον επόμενο μήνα βρέθηκα, όπως κάθε χρόνο στην Κρήτη, αποφασισμένος να κατεβάσω ήσυχα τις ρακές μου χωρίς φαράγγια και βουνοπερπατησιές. Ελα όμως που, νάτος πάλι ο πειρασμός…Αγώνας 23 χλμ. από το Ιδαίον Αντρον στα Ανώγεια, στα πλαίσια των καλοκαιρινών γιορτών!
Πώς να αντισταθεί κανείς στις μουσικές, στις τσικουδιές και στις Κρητικές κουζουλάδες; Και πώς να αγνοήσει το κάλεσμα του Κρηταγενή Δία σε μια ονειρική διαδρομή; Στην αφετηρία μπροστά από το ιερό σπήλαιο ξέχασα τον πόνο. Αυτός όμως δεν με ξέχασε! Στη μέση της κατηφορικής διαδρομής έγινε ανυπόφορος. Δίπλα μου το ασθενοφόρο με πίεζε να εγκαταλείψω, εγώ έσφιγγα τα δόντια, διέσχισα τα Ανώγεια παραπατώντας και έπεσα σφαδάζοντας στο τέρμα, τελευταίος αλλά πανευτυχής και με…βλακώδες χαμόγελο. Σηκωτό με πήγαν στην ταβέρνα για το γλέντι και επίσης σηκωτό στο Κέντρο Υγείας για πρώτες βοήθειες!
Πίσω στην Αθήνα πέρασαν 3 μέρες με μπαστούνι και αντιφλεγμονώδη. Ηρέμησε λίγο το γόνατο, ακολούθησαν μερικές δοκιμαστικές ψιλοπροπονήσεις και τέλος Σεπτέμβρη ανέβηκα δειλά στην Πάρνηθα για τον παραδοσιακό Γύρο. Περιέργως πήγα σχετικά καλά. Το γόνατο διαμαρτυρήθηκε έντονα στα 2 πρώτα χιλιόμετρα, στη συνέχεια όμως καλμάρισε. Μάλλον το πήρε απόφαση! Ηταν μια παράξενη και απρόσμενη ομοιοπαθητική. Πόνος στον πόνο! Η ουσία είναι ότι αυτή τη φορά έφτασα στο τέρμα χωρίς να χρειαστώ πρώτες βοήθειες και με την ενόχληση στο γόνατο ανεκτή.
Με ανεβασμένο το ηθικό συνέχισα με το 14άρι στον Αγ.Κοσμά, το 10άρι του Μαραθώνιου στο Καλλιμάρμαρο και το 2008 έκλεισε με τον ημιμαραθώνιο της Λάρισας.
Μπήκε το 2009. Η κατάσταση του γόνατου είχε πια παγιωθεί στον ανεκτό πόνο και είχα ανακτήσει μέρος από τη χαμένη αυτοπεποίθηση. Ξεκίνησα με το Δαφνί και τον Υμηττό και έκλεισα τη χρονιά το Δεκέμβρη στο Φάληρο με 17 συνολικά αγώνες! Οι αντιδράσεις του ποδιού είχαν σταθεροποιηθεί. Ανεκτός πόνος μέχρι το 2ο χιλιόμετρο, καταλάγιασμα στη συνέχεια και επαναφορά του πόνου επί 2 περίπου μέρες μετά τον αγώνα.
Ερχεται το 2010. Είχα πάρει πια αέρα, μίλαγα για… παληκαρίσια μέθοδο ανυπακοής(!) στις κλασσικές μεθόδους, εννοώντας την κόντρα στον πόνο, κι έλεγα και τα τρελλά μου περί…ομοιοπαθητικής. Μαγκιές δηλαδή που συμπτωματικά η πορεία έδειξε πως είχαν κάποια βάση! Πήρα φόρα και, αρχής γενομένης πάλι με το Δαφνί και τον Υμηττό, συνέχισα με Αλεποχώρι, Ναύπλιο, Μεσολόγγι, Αργος, Ναύπακτο, Γραβιά, Τύμβια, Δίστομο, Δάφνη, Μενδενίτσα κλπ. Μέχρι τον Οκτώβρη 25 αγώνες!
Στα πλαίσια αυτά ζωντάνεψε πάλι το όνειρο του Μαραθώνιου! Το όριο χρόνου που ορίστηκε στις 8 ώρες αυτή τη χρονιά ήταν αρκετά δελεαστικό. Ετσι εκείνο το αξέχαστο ηλιόλουστο πρωινό της 31ης Οκτώβρη στήθηκα στο 7ο μπλοκ της αφετηρίας με την καρδιά να χτυπά από τη συγκίνηση. Ηταν οι μουσικές, τα χρώματα, οι χιλιάδες των δρομέων απ’όλες τις φυλές, οι φίλοι δίπλα με τον ενθαρρυντικό λόγο…Ηταν και οι σκιές των Μαραθωνομάχων και τα θεϊκά σύμβολα των Ελλήνων στη γελαστή φύση γύρω μας.
Γεγονός είναι ότι δόθηκε η εκκίνηση κι από κει και πέρα όλα γίναν ένα πανηγύρι χαράς και ονείρου. Τι μηνίσκος και τι χονδροπάθειες και κακώσεις…Ολα ξεχάστηκαν και έμεινε μόνο το κλαδί ελιάς που μου έδωσε μια γλυκειά κυρία στη Ν.Μάκρη, τα καλαμπούρια με τον Χάρη και τον Κώστα στη διαδρομή και η ανείπωτη ευτυχία του τερματισμού. Μια από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου! Δεν το πίστευα. Ο χρόνος μου ήταν μόνο 5 ώρες και 15 λεπτά! Που σημαίνει ότι κακώς φοβόμουνα τόσα χρόνια τη θεϊκή αυτή διαδρομή.
Η αξέχαστη αυτή χρονιά έκλεισε με τον Δρόμο Θυσίας του Αρκαδίου, την επόμενη βδομάδα στην Κρήτη. Ετσι για “αποθεραπεία” μετά τον…Μαραθώνιο άθλο!
Κι ερχόμαστε τώρα στην περυσινή χρονιά του 2011. Με το μηνίσκο στο δεξιό γόνατο να με ενοχλεί πάντα αλλά να τον έχω συνηθίσει πια. Ο δρομικός πυρετός φουντώνει. Ρεκόρ 35 αγώνων μεταξύ των οποίων και ο 2ος μου Μαραθώνιος με τον ίδιο ακριβώς χρόνο. Και εκεί, στο καλλιμάρμαρο, όταν καταλάγιασε ο ενθουσιασμός του τερματισμού, διαπίστωσα κάτι παράξενο. Μια μετατόπιση του πόνου…Το δεξί γόνατο έπαψε πια να με ενοχλεί ενώ άρχισε να διαμαρτύρεται το αριστερό!
Εδώ μπαίνει το ερώτημα: Με δεδόμενο ότι το δεξί γόνατο αποκαταστάθηκε μετά από τριάμιση χρόνια συνεχούς καταπόνησης, ήταν ή όχι αρκετά λογικό να μη δώσω σημασία στις ενοχλήσεις του αριστερού; Θεώρησα ότι ήταν λογικό και το μόνο που έκανα ήταν να μεταφέρω την επιγονατίδα στο πονεμένο γόνατο.
Συνέχισα τη συμμετοχή στους δρόμους σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Πόνος στον πόνο, όπως και στο άλλο πόδι! Και έτσι, ανέμελα, έφτασα και στο φετινό Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης.
Ξημέρωσε η 1η του Απρίλη όμορφη και ηλιόλουστη…Στην αφετηρία της Πέλλας κάπου 1000 δρομείς κι εγώ ανάμεσα τους να μουρμουρίζω…”Που πας ρε Καραμήτρο;”. Εύκολη η διαδρομή, ελαφρά κατηφορική και μέχρι το 21ο χλμ. πήγα σχετικά καλά με ανεκτή την ενόχληση στο γόνατο. Από κει και πέρα ο πόνος μεγάλωσε, άρχισα το περπάτημα και έμεινα στην ουρά των καταπονημένων δρομέων. Εδωσα κουράγιο σε έναν άπειρο νεαρό που ήθελε να εγκαταλείψει και μαζί με μια κοπελιά και ένα φίλο από τη Ν.Μάκρη καλαμπουρίζαμε μετρώντας το χρόνο και αναρωτιόμαστε αν θα πιάσουμε το όριο των 6 ωρών. Εφυγαν κι αυτοί, έμεινα τελευταίος, ήρθε και το πούλμαν της διοργάνωσης για να με αποτελειώσει. Ημουν, λέει, εκτός χρόνου και έπρεπε να εγκαταλείψω! Τα πήρα στο κρανίο…”Τι λέτε, ρε παιδιά; Ηρθα από Αθήνα και δεν θα τερματίσω;”, τους φώναξα οργισμένος και έσφιξα τα δόντια.
Μην τα πολυλογώ, άρχισα να τρέχω αγνοώντας τον πόνο. Πέρασα 3-4 δρομείς, είδα από μακρυά τον Λευκό Πύργο, πήρα θάρρος, διέτρεξα την παραλιακή λεωφόρο παραπατώντας και επευφημούμενος και σωριάστηκα στο τέρμα μόλις 5 λεπτά πριν από το όριο!
Χαρούμενος μεν, ξάπλα όμως στο γρασίδι του Λευκού Πύργου αναρωτιόμουνα αν θα μπορέσω να ξαναπατήσω το πόδι. Με ταξί πήγαμε στο ξενοδοχείο και στο τρένο της επιστροφής χτύπησε επί τέλους το πρώτο καμπανάκι ότι μάλλον ήταν λάθος η συμμετοχή σε Μαραθώνιο με πρόσφατη την κάκωση στο αριστερό γόνατο. Ούτε σκέψη όμως για γιατρό και ακτινογραφίες. Στο βάθος του μυαλού μου έμενε πάντα καρφωμένη η πεποίθηση ότι όπως το άλλο γόνατο έτσι και αυτό θα γινόταν καλά με τους αγώνες!
Πέρασαν μερικές μέρες, άρχισα να περπατάω και τέλος του μήνα βρέθηκα στον ημιμαραθώνιο του Αργους. Υπέφερα με το πόδι αλλά τερμάτισα “θριαμβευτικά”, αγκαλιά με τον Ηρακλή και τη Ναουζάτ! Ακολούθησαν μερικοί ακόμα αγώνες και τον Μάη να την πάλι η καινούργια πρόκληση από την Κρήτη. Αγώνας βουνού στον Ψηλορείτη 35 χλμ! Εδώ πια τα όποια ψήγματα λογικής σε σχέση με την αντιμετώπιση του ποδιού υποχώρησαν μπρος στη συναισθηματική φόρτιση και το ιερό δέος της συμμετοχής σε έναν αγώνα “Στα βήματα του Δία”!
27 Μαϊου, οροπέδιο της Νίδας λίγο κάτω από το Ιδαίον Αντρον πάλι. Λύρες και χοροί βρακοφόρων στην αφετηρία, βασανιστική όμως η συνέχεια. Βράχια, πέτρες και σχοινιά στις χιονιάδες. Ανοδος για λοκατζήδες! Μαγεία η θέα όλης της Κρήτης από την κορυφή αλλά καταστροφικά για το πόδι τα 17 χλμ. της καθόδου μέχρι τις Κουρούτες. Τερμάτισα τελευταίος σε 8 ώρ. 25΄ και οι επευφημίες των δρομέων που γευμάτιζαν με έκαναν να ξεχάσω τον πόνο.
Την επομένη στο Ρέθυμνο δεν μπορούσα να περπατήσω και στην Αθήνα άρχισα πάλι τα αντιφλεγμονώδη. Καμιά σκέψη ακόμα για γιατρό! Αντίθετα την επόμενη βδομάδα παραπατώντας είχα το θράσος να πεταχτώ στην Πανεπιστημιούπολη για ένα…ψιλο10ρι. Που το έβγαλα κουτσαίνοντας και τερματίζοντας σε κατάσταση μερικής κατάρρευσης!
Αυτό ήταν και το τέλος! Κι όμως κολλημένος ακόμα στο ιστορικό του δεξιού γόνατου, εξακολουθούσα αφελώς να πιστεύω ότι μετά από μερικές μέρες ο πόνος θα γινόταν ανεκτός και θα έτρεχα πάλι στους αγώνες. Ετοίμαζα μάλιστα προγράμματα, δηλώσεις συμμετοχής κλπ. Φυσικά διαψεύστηκα παταγωδώς. Περνούσαν οι μέρες και η κατάσταση χειροτέρευε. Και όταν πια έφτασα στο σημείο να μην μπορώ να περπατήσω, άρχισα να αντιλαμβάνομαι, μάλλον αργά, το μέγεθος της ζημιάς. Και της επιπολαιότητας μου φυσικά!
Κι έτσι σερνάμενος κατέφυγα επι τέλους και στους γιατρούς, έβγαλα ακτινογραφίες και τομογραφίες και τα μαντάτα ήρθαν πένθιμα και λυπητερά. Στη ρήξη μηνίσκου είχε προστεθεί τώρα σοβαρή αρθροπάθεια με ολική φθορά χόνδρου, αλλοιώσεις και ανάπτυξη πριονωτών οστεόφυτων!
Τα άτιμα αυτά τα οστεόφυτα έκαναν και τη διαφορά με το άλλο γόνατο. Κάτι σαν σκουριά σε αγρασάριστο κουζινέτο! Και βέβαια δημιουργήθηκαν από την, πέρα από κάθε λογικό όριο, βάρβαρη καταπόνηση της άρθρωσης που εξαφάνισε τον χόνδρο και σκλήρυνε το κόκαλλο.
Απογοητευτική αλλά και ξεκάθαρη πια η εικόνα για το τι συνέβη και το ταλαίπωρο αριστερό γόνατο δεν είχε την τύχη του δεξιού.
Λάθη! Παιδαριώδη και κατ’εξακολούθησιν λάθη!
Πρώτο λάθος η συμμετοχή στον Μαραθώνιο Θεσσαλονίκης 5 μόλις μήνες μετά την εμφάνιση του προβλήματος. Στο άλλο γόνατο ο Μαραθώνιος ήρθε μετά 2,5 χρόνια!
Δεύτερο λάθος η ανόητη αυτοπεποίθηση, στηριγμένη στην ανορθόδοξη αλλά θετική εξέλιξη του άλλου γόνατος. Αυτοπεποίθηση που οδήγησε στην επανάπαυση, στην άρνηση ιατρικών συμβουλών, στην περιφρόνηση της εμπειρίας φίλων δρομέων και στην πέρα από κάθε μέτρο συμμετοχή σε σκληρές διαδρομές. Όπως τα 24 χλμ. στη Ζάτουνα π.χ.
Τρίτο και καθοριστικό λάθος τα άγρια 35 χλμ. του Ψηλορείτη. Πόσο ν’αντέξει το έρμο το γόνατο σε πάνω από 8 ώρες καταχτύπημα σε πέτρες και βράχια, με προϋπάρχουσα ρήξη μηνίσκου, χονδροπάθεια και κακώσεις; Εκαψε απλά και την τελευταία φλάντζα, διαμαρτυρόμενο για τη βάρβαρη μεταχείριση!
Τέταρτο λάθος τα 10 χλμ. μετά μια βδομάδα στην Πανεπιστημιούπολη σε κατάσταση κατάρρευσης και με κουτσό πόδι!
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά είχαμε και τον χορό! Δυο γλέντια μέσα στον Ιούνιο στο χωριό της γυναίκας μου. Ένα πανηγύρι και ένα βαφτήσι με κλαρίνα, κρασί και γλεντοκόπους. Οι παρακλήσεις της Ελένης δεν έφεραν αποτέλεσμα και σουρωμένος του’δωσα και κατάλαβε. Να και συρτά, να και νησιώτικα, να κι ο πόνος να γίνεται αφόρητος πνιγμένος στα “όπα” και στο κρασί! Να και το τέλος του γόνατου…
Ηταν το αποκορύφωμα μιας σειρας εγκληματικών λαθών.
Μπήκα πια στο στάδιο της αναπηρίας. Το κατάλαβα στην Αθήνα όταν δεν μπορούσα να κάνω δυο βήματα χωρίς σουβλιές από αβάσταχτους πόνους.
Τα αντιφλεγμονώδη φυσικά δεν πρόσφεραν τίποτα, η απόλυτη ακινησία αδύνατον να τηρηθεί και τα θαλάσσια μπάνια είχαν μηδαμινά αποτελέσματα. Οσο για την αρθροσκόπηση, όλοι με απέτρεψαν για να μη μπω σε καινούργιες περιπέτειες.
Κι έτσι πέντε μήνες τώρα νοιώθω σαν λιοντάρι στο κλουβί! Σαν πρεζόνι που του λείπει η δόση! Κάνω κάποιες ασκήσεις τετρακέφαλου, παίρνω γλυκοζαμίνη και χονδροϊτίνη, κολυμπάω για άσκηση, άρχισα κάτι ενέσεις υαλουρονικού και φιλοσοφώ αναλύοντας την αβάσταχτη ελαφρότητα μου.
Ισως με την πάροδο του χρόνου να καταφέρω να περπατήσω κανονικά. Γιατι για να τρέξω πάλι, πολύ χλωμό το βλέπω!
Ας είναι τουλάχιστον οι γραμμές αυτές χρήσιμες για τους φίλους δρομείς και η εμπειρία μου παράδειγμα προς αποφυγήν.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΣΤΑΓΑΚΗΣ Οκτώβρης 2012
ΛΟΙΣΘΗΙΟΝ ΑΕΘΛΟΝ
(Του Θανάση Γιαπιτζάκη)
Ο Θανάσης Γιαπιτζάκης είναι ένας σεμνός, διανοούμενος-βιβλιοπώλης. Συνειδητός Επικούρειος επιλέγει το “Λάθε βιώσας” και τιμά με τα γραφτά του τους αφανείς ήρωες της ζωής. Χαρακτηριστικό το ποίημα του αφιερωμένο στον τελευταίο δρομέα.
Κάτω από τον ίδιο ουρανό
στεφανώνονται όλοι οι δυνατοί.
Στεφάνια αγριελιάς κοσμούν
τις κορυφαίες στιγμές,
ροδοπέταλα ραίνουν τις πατρίδες
των νικητών,
οι τεχνίτες μαθαίνουν τα ονόματα
που θα χαράξουν στις επίσημες πέτρες
και στα μάρμαρα,
χέρια γραμματικών
καταγράφουν σε ποιούς νεαρούς πολίτες
θα επιδαψιλευτούν τιμές,
σε ποιούς
θα χαριστούν συσσίτια και φόροι,
ποιητές ετοιμάζονται ν αναμετρηθούν
με τον χρόνο, που κοντοστέκεται,
σαστισμένος από τόση ανθρώπινη δύναμη,
χρησιμοποιώντας λέξεις στους ύμνους τους
από λόγια των θεών στ αυτιά τους
κι αποθανατίζοντας εικόνες,
όπου κορυφαίοι νίκησαν κορυφαίους.
Κι όμως,
κάτω απ τον ίδιο ουρανό,
με τα λοισθήια άεθλα εκθειάζονται
κι οι τελευταίοι
των περήφανων αγώνων.
Σ αυτούς δεν βρέθηκαν θεοί,
αλλά άνθρωποι με θέληση.
Ήρθανε τελευταίοι
στην πάλη, στο δρόμο, στο ακόντιο,
στο δίσκο.
Μα μείναν το ίδιο πρώτοι
στις καρδιές των θεατών που είδανε
να νικιέται – απ αυτούς τουλάχιστον –
η ανθρώπινη μοίρα όπως την θέλουν
οι Μοιραίοι.
Κάτω από τον ίδιο ουρανό
θαυμαστά όλα και θαυμαστότερη
γίνεται κι αυτή ακόμα
η προσπάθεια για την προσπάθεια.
Η νίκη αυτών των τελευταίων,
που τερμάτισαν ένα βήμα
πέρα από τον εαυτό τους.
